<i>"The Name of Our Country is América" - Simon Bolivar</i> The Narco News Bulletin<br><small>Reporting on the War on Drugs and Democracy from Latin America
 English | Español | Portugués | Italiano | Français | Deutsch | Nederlands August 15, 2018 | Issue #43


Making Cable News
Obsolete Since 2010


Set Color: blackwhiteabout colors

Print This Page

Search Narco News:

Narco News Issue #42
Complete Archives

Narco News is supported by The Fund for Authentic Journalism


Follow Narco_News on Twitter

Sign up for free email alerts list: English

Lista de alertas gratis:
Español


Contact:

Publisher:
Al Giordano


Opening Statement, April 18, 2000
¡Bienvenidos en Español!
Bem Vindos em Português!

Editorial Policy and Disclosures

Narco News is supported by:
The Fund for Authentic Journalism

Site Design: Dan Feder

All contents, unless otherwise noted, © 2000-2011 Al Giordano

The trademarks "Narco News," "The Narco News Bulletin," "School of Authentic Journalism," "Narco News TV" and NNTV © 2000-2011 Al Giordano

XML RSS 1.0

De Bergen van de Tarahumares : De Andere Campagne gaat het rarámuri-gevoel tegemoet

“God heeft ons bevolen voor de wereld te zorgen”


Door Murielle Coppin
De Andere Journalistiek en de Andere Campagne in Chihuahua

16. november 2006

Los Mochis, treinstation, 28 oktober 2006: Het is vijf uur ‘s ochtends. De nacht was veel te kort. Mopperend sluipen de reizigers van de Karavaan uit hun slaapzak. Bewakers van het treinstation herhalen voor de laatste keer dat we moeten opstaan. Het is nog een vol uur wachten voor we op de Chepe-trein stappen, één van Mexico’s grootste ingenieurswerken die over een afstand van 653 kilometer toeristen en lokale mensen van Los Mochis naar Chihuahua brengt. De trein klimt van zeeniveau tot 2.400 meter hoogte en slingert langs bergflanken, rivieren en watervallen. De rit is adembenemend en een nieuwe topbestemming voor buitenlandse toeristen. Het cruiseschip “Holland America” trakteert zijn toeristen op een extra treinrit tot het uitkijkpunt Divisadero, waar de trein even halt houdt om het ideale vakantiekiekje te nemen. We kruisen een andere trein, “piggybacks” genaamd, met grote campingcars erop. Op plooistoelen voor hun “huis op wielen” genieten de treinreizigers van de frisse berglucht en van “de mooie landschappen, koloniale steden en fascinerende indianengemeenschappen die nog leven als in de tijd van hun voorouders.” (zie publiciteit van de chepe-trein.) Indianen gereduceerd tot toeristische attracties. De ellende verstopt achter de mooie, felgekleurde jurken, is echter niet zichtbaar.

Treinstation Creel. De Karavaan verdeelt zich over een lokale bus en enkele pick-ups om verder te reizen tot Sisoguichi. Het is valavond als we in het dorp aankomen. De temperaturen zakken tot het vriespunt. We verwarmen ons aan enkele tortilla’s met bruine bonen en pikante chilisaus. De sfeer is gemoedelijk : we bekijken elkaar en wisselen glimlachen uit. De meeste vrouwen dragen traditionele jurken. De mannen zijn, op enkele uitzonderingen na, westers (lees Mexicaans) gekleed : jeans, laarzen en hoed. Na het eten blijven we met enkele compas rond de kampvuurtjes plakken. We praten over koetjes en kalfjes. Een man uit Chihuahua begint revolutionaire liederen te zingen over Pancho Villa. Een Italiaanse compa volgt hem in het Italiaans. Na veel aarzelen, wagen de rarámuris zich aan het zingen van hun traditionele liederen. We genieten van elkaars aanwezigheid en laten de dagelijkse problemen voor morgen.

Sisoguichi, el comerachi (plaats van bijeenkomst), 29 oktober 2006. Indianen uit verschillende plaatsen van de Sierra Tarahumara vervoegen zich met de lokale Indianen en mestiezen van Sisoguichi. In aanwezigheid van de traditionele leider van Choguita en Francisco Palma, woordvoerder van de beweging Rarámuri-leiders, brengen ze eer aan het Kruis, symbool van de synchronische geloofspraktijk (half christelijk, half heidens) die tot stand kwam na de Conquista en door de evangelisatie van de Jezuïeten. Nadat iedereen elkaar handschuddend begroette, gaat de bijeenkomst van start. Vertegenwoordigers uit Rarámuri-gemeenschappen en van verschillende sociale organisaties nemen het woord en geven een beeld van de complexe realiteit in de Sierra Tarahumara.

Felbegeerde grond

Grondbezit vormt het centrale probleem in de Sierra Tarahumara. Sommige gemeenschappen hebben nog steeds geen wettelijke erkenning van hun gronden. Andere vechten om ze te behouden. Dit is het geval in het gehucht La Laguna. De voorzitter van Gemeenschappelijk Goederen (Bienes Comunales) legt uit : “ La Laguna werd tot stand gebracht door een presidentiële resolutie, gepubliceerd in het Staatsblad in 1968. Deze resolutie stelt dat het erkende gebied niet onder te verdelen valt in privé-terreinen, het niet overdraagbaar is en het enkel dient voor gebruik van de comuneros (gemeenschappelijke eigenaars).” Het gerechtshof van Chihuahua poogt echter te sleutelen aan de resolutie en heeft in 1995 maar liefst 688 hectare van de gemeenschappelijke gronden weggegeven aan een buitenlander, de Fransman Gaston Luis Oliver Achondo. Hij velde en verkocht alle bomen op het terrein, terwijl hij nog niet als eigenaar werd erkend. De wet zegt nochtans dat geen enkele autoriteit gemachtigd is om een presidentiële resolutie te veranderen. De comuneros bereiden zich momenteel voor een nieuw plantón (tijdelijk kampplaats van activisten) te houden voor het gerechtshof van Chihuahua. In 1995 kampeerden ze er 25 dagen, jammer genoeg zonder resultaat.

Onder de dorpsbewoners zelf, zijn er ook tal van grondconflicten. Gerardo Quintero Villalobos klaagt dat enkele chabolis (blanken) hun koeien laten grazen op zijn privé-terrein. Al jaren wordt deze kwestie gerechtelijk aangevochten.

Voor de Rarámuri-Indiaan betekenen de gronden met hun vele bossen en rivieren veel méér dan arbeid en winst. Luis Palma, als enige vertegenwoordiger van de ejido Pino Gordo (andere compañeros werden met de dood bedreigd en zijn teruggekeerd) vertelt : “Het is een erfenis van onze voorouders dat we moeten bewaren en waarvoor we zorg moeten dragen ”. Nog meer, het is een geschenk van God. Luis Palma, legt de sentir Rarámuri (het Rarámuri-gevoel) uit aan de hand van een verhaal : “God gaf ons gronden omdat er bomen zouden zijn, omdat het zou regenen, omdat we maïs zouden zaaien…De Rarámuri wilden naar de hemel gaan, maar God hield hen tegen en zei: ik heb jullie bevolen voor de wereld te zorgen. We keerden terug om te vechten voor het welzijn van onze kinderen. Maar we willen niet de enige strijders zijn. God gaf ons allen leven en natuur. We nodigen iedereen uit om ons te vervoegen. Alle natuurlijke rijkdommen raken op. In het México van vandaag zijn er twee modellen : het vida profunda (leven in de diepte) van de Indianen die het leven wil doorgeven aan de nakomelingen, en het vernietigende, dominante model van de grote kapitalisten dat enkel rijkdom voortbrengt voor een klein aantal mensen en dat zich niet afvraagt hoe ver ze kunnen doorgaan. Als er geen natuur, geen water, geen oogst, geen leven meer is, waarom willen ze dan al dat geld?”

Luís Palma waarschuwt de toehoorders voor de valkuilen van de regering : “De PROCEDE (Programma van Certificatie van Ejidatale Rechten), dat gronden als eigendom erkent en zo het recht geeft deze te verkopen, is een valkuil. Verkoop jullie gronden niet. Een Rarámuri zonder grond is niets waard. Ze migreren naar de steden en naar de VS. Wat voor een leven is dat?” Een andere valstrik, het SEMARNAT (secretariaat van Milieu en Natuurlijke Rijkdommen) wil 800.000 hectare erkennen als beschermd natuurgebied echter dit is een ideale tactiek om de plundering van natuurlijke rijkdommen te verdoezelen. Opvallend is dat in dit gebied vooral Indianen wonen. Eens natuurgebied, zal de autoriteit niet meer bij de traditionele volksvergaderingen liggen, noch bij de gemeentes of de staatsregering, maar bij de federatie. Deze zal dan ook beslag kunnen leggen op de vijf belangrijkste rivieren die vanuit de Sierra Tarahumara de staten van Sonora en Sinaloa van water voorzien. In de context van de nakende privatisering van het water, is dit een goede zet.

Net als de federale regering, werkt ook de regering van Chihuahua aan een waterwet. De voorzitster van CONTEC (technische raad voor gemeenschappen) een organisatie dat sinds jaren onderwijsprojecten heeft in de Rarámuri-regio, drukt haar bezorgdheid uit : “ Wat ze willen privatiseren zijn niet meteen de rivieren en de lagunes, maar het watergebruik….De regering van Chihuahua zal ophouden het water te beheren. Wie interesse heeft, zijn niet de lokale zakenlui, maar drie grote bedrijven: Aguas de Barcelona, Vivendi en Suez….. Op dit moment is de discussie omtrent de wet wegens technische moeilijkheden opgeschort. Maar wij hebben er geen vertrouwen in.” Recente voorbeelden tonen het gevaar van privatiseren : “ Net als bij Telmex (telefoon), een overheidsbedrijf dat geprivatiseerd werd, zullen de tarieven de lucht in gaan.”

De invloed van buitenlands kapitaal is overal aanwezig. Eén van de grote megaprojecten van de regering is de goudmijn en de corredor Topolobampo-Dallas. De goudmijn, in handen van Canadees kapitaal, houdt geen rekening met de zware vervuiling veroorzaakt door het proces om goud van aarde te scheiden. De commerciële corredor Topolobampo-Dallas, is een project om op een snelle en efficiënte manier koopwaar uit te wisselen tussen China, de VS en Mexico. Een groep bedrijfsleiders en landbouwers uit Sinaloa reisde op 30 oktober naar Tianjin, China, in de hoop de commerciële wisselwerking te stimuleren en nieuwe investeringen aan te trekken. Het project omvat de bouw van een supersnelweg, de uitbreiding van de treinspoorwegen en een aanpassing van de haveninfrastructuur in Topolobampo.

De Sierra Tarahumara, tot slot, betekent ook big business voor de drugshandel. De woordvoerster van CONTEC licht toe : “Vele Rarámuri zaaien geen maïs meer, maar mota (marihuana). Ze vroegen ons hier niet over te praten, want het is hun job. Als dit zo verder gaat, dan moet men dit legaliseren.” Susana klaagt het bestaan van clandestiene winkels aan waar de chabolis, de blanken, drugs en alcohol verkopen aan de Rarámuri. “Drie dagen geleden, sloeg een jongeman zijn vader bont en blauw. De man, een lid van het CNI (het Nationaal Indianen Congres) belandde in het ziekenhuis. Deze feiten herhalen zich voortdurend in de gemeenschappen van de vier Sierras.” Luis Palma betreurt het alcoholprobleem en het gebrek aan respect tegenover de eigen cultuur en traditionele leiders. “We moeten zorg dragen voor onze cultuur” herhaalt hij zich. De Rarármuri-cultuur omvat ook de traditionele, natuurlijke geneeskunde. Refugio Lopez Cruz roept op : “We moeten ons behelpen met onze eigen traditionele geneeskunde, doorgegeven via onze voorouders. Ze zeggen dat de Seguro Popular (algemene ziekteverzekering) goed is maar daar hebben wij nog niets van gemerkt. Ze geven ons geen goede behandeling. Misschien willen ze ons, Indianen, helemaal niet genezen”

“we moeten onze harten versterken”

Carlos González, lid van het CNI (Nationaal Indianen Congres) voor de regio Costa Centro Pacifico, en medereiziger in de Karavaan, benadrukt dat “we onze harten moeten versterken met de andere niet-Indiaanbroeders. Ze hebben hetzelfde hart en zijn ook op zoek naar eenheid met de Zapatisten-broeders. Dit is niet om weerstand te bieden, maar om bedrieglijke regeringen te veranderen. Met Fox is de agressie en ontheemding van onze gronden, rivieren, water, bossen, wouden, mineralen alleen maar toegenomen.”

Delegado Zero, eindigt de bijeenkomst met een emotionele toespraak waarin hij het sentir Rarámuri (rarámuri-gevoel) veralgemeent tot een sentir Indígena (Indianen-gevoel) : “Ons idee als Indianen is dat Hij-die-de-wereld-maakte, in elk deel van de wereld (de zee, de rivieren, de vlakten en de bergen) een waker heeft geplaatst. Iemand die er voor moet zorgen dat de wereld verder leeft en blij is. Deze wakers zijn de Indianenvolkeren. Er zijn Indianendorpen aan zee, aan de rivieren, in de bossen, in de bergen en in de woestijn om voor hen te zorgen. Onze taak is voor de Aarde te zorgen opdat ze nooit zou sterven. Wanneer de Indianenvolkeren zorg dragen voor de aarde dan is de wereld blij… Overal waar de rijke komt, koopt hij alles, zet hij alles om in geld en is hij bezig de wereld te vernietigen. Dit alles betekent voor ons: pas op, de aarde waarvoor wij moeten zorgen is aan het sterven. Dit is wat wij, Zapatistenindianen, denken. Daar in onze bergen vertelden ze het verhaal van de Rarámuri: hij die de vijand overwon door wie hij is, door zijn verzet en door niet op te geven.” Ook Marcos benadrukt het belang zich te verenigen met de blanken en met de internationale gemeenschap : “Er zijn ook mensen met een andere huidskleur die van andere delen uit de wereld komen. Zij hebben camera’s en microfonen mee. Hun strijd bestaat er in de woorden van de Rarámuri, Yaqui, Purépecha, Huichol, Pima, Mayo, Cucapán, Ódame en van alle andere Indianenvolkeren te verspreiden. We weten dat hoewel ze geen Indianen zijn, ook pijn voelen.”

Share |

Click here for more from The Other Journalism with the Other Campaign

Discussion of this article from The Narcosphere

Narco News is funded by your contributions to The Fund for Authentic Journalism.  Please make journalism like this possible by going to The Fund's web site and making a contribution today.


- The Fund for Authentic Journalism

For more Narco News, click here.

The Narco News Bulletin: Reporting on the Drug War and Democracy from Latin America