Onze eigen dromen blijven vaak dromen. Gezamenlijke dromen kunnen waar gemaakt worden

De bestuurders en leden van de Vía Campesina bedankten hun zapatistische vrienden voor hen het woord te geven op deze internationale ontmoeting tussen de zapatistische dorpen en de dorpen van de wereld

Door Murielle Coppin
Speciaal voor de Narco News Bulletin

9. augustus 2007

Caracol van Morelia, 25 juli 2007. Met slapers in de ogen, na het beroemde populaire bal van de vorige avond, namen een 100-tal gebivakmutste indianen en duizenden genodigden uit vier verschillende continenten deel aan de ceremonie, die het forum van de Vía Campesina officieel opende. Vía Campesina is een wereldorganisatie die landbouwers samenbrengt uit 140 organisaties van 56 verschillende landen. Na het eren van de basiselementen van het leven – de aarde, de zaden, het vuur, de lucht en het water – die in de hele wereld door de landbouwers worden verzorgd, werd de hymne van de organisatie gezongen en het publiek warm gemaakt om te luisteren naar hun uiteenzetting die ongeveer vijf uur in beslag zou nemen, meer bepaald naar de situaties van de boeren in de uitgenodigde landen: Brazilië, Indonesië, India, Canada, de VS en Thailand.

Geschiedenis van de Vía Campesina : van Mons (België) tot in Morelia (Chiapas, México)

Photo: D.R. 2007 Moisés Zúñiga

In ’92 hadden acht landbouworganisaties uit verschillende landen zich verenigd in Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Ontevreden door het neokapitalisme kwamen ze een jaar later opnieuw samen in de kleine stad Mons in België waar ze de Vía Campesina oprichtten. Een beweging die vele ‘niet-conforme steentjes’ (in totaal 140 organisaties uit 56 landen) samenbrengt, zich verzettend tegen de kapitalistische weg om de problemen van de landbouwers op te lossen. Zich organiserend in acht regio’s (Africa –niet aanwezig omwille van visumproblemen – Europa, Centraal Amerika, de Caraïben, Noord-Amerika, Zuid-Azië, Oost-Azië) beslisten ze te vechten vóór de Vía Campesina (de weg van de landbouwer) en tegen het neoliberalisme dat afrekende met de arme boeren ten voordele van de grote corporaties van de rijke landen en hun bondgenoten – de Wereldhandelsorganisatie, de slechte regeringen, de Wereldbank en de dollar-. In hun vierjaarlijkse bijeenkomst, bespreekt de Vía Campesina het werkplan en de strijdstrategieën m.b.t. de meest belangrijke thema’s eigen aan het landbouwersleven (goederen, voedselsoevereiniteit, landbouwhervorming, duurzame handel, biodiversiteit, mensenrechten, emigranten en landbouwers). Verschillende vertegenwoordigers van de internationale coördinerende commissie, samengesteld uit evenveel mannen als vrouwen, waren vandaag aanwezig in de caracol ‘De wervelstroom van onze woorden’ in het zapatistische gebied.

Allen slachtoffers van de neoliberale politiek.

In een wereld van zovele rijke culturen, zovele talen, zovele ecosystemen en zovele huidskleuren worden landbouwers over de hele wereld gevangen in hetzelfde systeem dat hen verhindert te overleven op de meest authentieke en oudste manier der mensheid : de landbouw. Tien jaren van neoliberale politiek, die al wat de aarde biedt, beschouwt als handelswaar en de miljoenen dollars die daarmee gemoeid zijn, laten het land zonder leven en de boeren zonder land achter. Bij het toepassen van een politiek van kapitalistische en industriële ontwikkeling hebben de ‘slechte regeringen’ een reeks van serieuze problemen gecreëerd voor alle landbouwers van de wereld. ‘De last van dit alles komt bij de armen terecht’ zei de vertegenwoordiger uit Thailand. Hij wees erop ‘dat regeringen enkel de rijken dienen. Ze implementeren wetten die selectief zijn en afhangen van het feit of iemand arm of rijk is of van de maffia die het land regeert…Er werden wetten goedgekeurd waarbij onze natuurlijke hulpbronnen werden afgenomen. Politici zijn vermomde ondernemers die de ontwikkeling gebruiken ten voordele van henzelf.’ Soraia Soriano, vertegenwoordigster van de Braziliaanse beweging ‘Sin Tierra’ uitte dezelfde klacht : ‘Het platteland van Brazilië is omgevormd tot akkers met soya, suikerriet en eucalyptusbomen. Een agrarische handel dat winst oplevert voor de overheid omdat alles geëxporteerd wordt.’ Ze bekritiseerde fel het verbond Bush-Lula, dat de wereldproductie van biobrandstoffen controleert, zoals bv. ethanol. ‘De regeringen beheren de aarde en het meeste van de natuurlijke grondstoffen op een westerse manier beheren,’ betreurde de vertegenwoordiger van Thailand.

Photo: D.R. 2007 Moisés Zúñiga

De regeringen van de vijf landen hier vertegenwoordigd leggen beslag op de gronden van de boeren. Ze schenken deze aan grote internationale corporaties die de grondstoffen exploiteren door de monocultuur met transgenetische zaden en het gebruik van chemische meststoffen. Bovendien, als gevolg van de vele verdragen van de vrije handelsmarkt in het snode spel van import en export, zakken de prijzen op de lokale markten. Onder het voorwendsel de landbouw te moderniseren, bieden de regeringen kredieten aan de landbouwers aan om hun schulden af te lossen. Deze belasten hen echter zodanig dat ze zich verplicht zien hun landen te verlaten en hun toevlucht te zoeken tot grote steden of landen van de moderne wereld.

De crisis in de landbouw in India is zodanig groot dat sinds 1992 ongeveer 150 000 wanhopige boeren zelfmoord pleegden. Door het creëren van ‘speciale economische zones’ hebben 140 000 families in India hun terreinen en 80 000 plattelandsarbeiders hun werk verloren. De wet van 1894 inroepend (uit de Engelse koloniale tijd) heeft de staat van India al 120 000 hectaren grond gekocht en overhandigd aan private bedrijven.
Recent hebben ze de tweede fase aangekondigd waarin een gelijkaardig gebied zal ontvreemd worden. Volgens Yudhvir Singe van de BKU (Unión Campesina Bhartiya Kissan : nationale landbouwvereniging) bedriegt de regering hen door werk te beloven en een betere toekomst in de ‘speciale economische zones’. Hij meende dat ‘de enige economische zekerheid een stuk grond is, in plaats van gemiddeld één vierde hectare per familie.’

De zogenaamde ontwikkelde landen ondervinden dezelfde problemen. Calisa van de Nationale Vereniging van Landbouwers in Canada betreurde dat sinds de jaren ’60 de boeren – die slechts 2% procent van de totale Canadese bevolking vertegenwoordigen – reeds de helft van hun boerderijen verloren. Ze vertelde dat het moeilijk is om een landbouwbedrijf te beginnen doordat de jonge generatie de kredieten niet kan betalen.

Met de invoering van de monocultuur, behandeld door grote corporaties, verdwenen ook het respect voor Moeder Aarde, duizenden landbouwtechnieken, de menselijke relaties en de cultuur. ‘De melkproducenten gebruiken hun eigen melk niet, het zit vol antibiotica en de koeien zien nooit daglicht… groenten groeien in grond die vergeven is van de chemische producten’ zei Emmanuel van de Boerenvereniging in Québec (Canada). De afgevaardigde indiaan Pagaqueyor uit Noord-Thailand contrasteerde deze situatie door de traditionele landbouw te eren: ’Het systeem van tijdelijk braakliggend land en rotatie respecteert de natuur. Dit geeft de aarde de kans te rusten en zo de nodige mineralen te recupereren. We gebruiken bosreservaten waar we medicinale planten plukken…daarom vragen we het recht tot gebruik en beheer van onze eigen bosgebieden… omdat wij als indianen het beste weten wat goed is voor ons. Onze manier van leven is leven met het bos.’ Hij beschuldigde de publieke scholen (vroeger werd het onderwijs georganiseerd door boeddhistische monniken) voor het afkeuren de traditionele praktijk van het gebruik van tijdelijke braakliggende gronden en van de eenvoudige technieken van het wieden-ploegen-verschroeien. Hij meende ook dat er een indirecte beroving werkzaam was :’de schoolprogramma’s zijn een valse hulp voor de indianen…we zijn onze geschiedenis verloren, onze tradities, onze methodes van landbouw…ze hebben onze broederschap tussen indianen verzwakt en de diversiteit van onze voeding.’

Geconfronteerd met deze dramatische situatie in de landbouw, dienen we ons te verenigen, zoals Emmanuel zei, ‘zodat de landbouw terugkeert naar haar basis om de mensen te voeden op een gezonde manier’ of met de woorden van Calissa: ‘we moeten de plattelandscultuur recupereren, de cultuur van de landbouwers omdat het grondgebied en de volkscultuur meer waard zijn dan geld en macht.’

Klaar voor de uiteindelijke overwinning

Foto: D.R. 2007 Ingrid Fadnes

Samen zijn we sterk, luidt het gezegde. Yudhvir Singh gaf enkele voorbeelden hoe massale boerenbewegingen in India – met gebruik van Gandhi’s ongehoorzaamheidprincipe als belangrijkste wapen – niet genegeerd konden worden door de overheid. Zo vertelde hij dat 71 000 boeren van zijn organisatie gearresteerd werden tijdens de bijeenkomst van de Wereldhandelsorganisatie van 2002 in Doha (Qatar). Na hun bevrijding, wilden de gevangenen niet vertrekken tenzij de politie op hun percelen zou werken. Uiteraard ging de politie niet akkoord. ‘Toen’, vervolgde hij, ‘weigerden we de gevangenis te verlaten en sloegen erin het politiekantoor te bezetten. Ze moesten eten brengen voor 71 000 gevangenen en de terugreis naar onze boerderijen betalen.’ Dankzij de dagelijkse strijd in dit omvangrijke land zijn ze erin gelukt twee autonome indianenstaten te verkrijgen.

In Brazilië kon het MST, met twee miljoen leden, terreinen recupereren (ter grootte van Italië) voor 350 000 families. ‘Maar’, zei Soraia Soriano, ‘hierna merkten we dat dit onvoldoende was en dat we het landbouwersleven ook in zijn andere aspecten moesten organiseren, zoals de productie, het onderwijs, de goederen en de gezondheid.’ Daarom werd in 2003 een nationale school officieel geopend waar de werkelijke geschiedenis wordt onderwezen en de sociale nationale strijden alsook die van andere landen. Bovendien, organiseren ze culturele projecten om hun cultureel erfgoed te bewaren. In de gezondheidszorg maken ze medicijnen met behulp van medicinale planten. En als laatste, begonnen ze met een aantal coöperaties voor handwerken en geven ze speciale aandacht voor de actieve deelnamen van vrouwen in hun organisatie.

De landbouwverenigingen zoeken allemaal naar bondgenootschappen met andere sectoren in de samenleving om zo meer gewicht te hebben. Zo sluiten er ook stedelingen bij hen aan, die ongerust zijn over de kwaliteit van het voedsel (Emmanuel, Canada), ambachtelijke vissers en inwoners uit arme woonwijken (Thailand) en goeie advocaten (Brazilië). Nadien verenigen ze zich allemaal in de Vía Campesina ter bevordering van de gelijkheid in economische relaties, gelijkheid in geslacht, in sociale rechtvaardigheid, behoud en herovering van natuurlijke middelen in een geglobaliseerde en neoliberale wereld.

In deze context danken de verschillende afgevaardigden van de Vía Campesina de zapatisten voor de uitnodiging op hun bijeenkomst en zeggen ze veel geleerd te hebben van de zapatistische strijd. Yudhvir Singh zei een sterke connectie te voelen met de zapatistische gemeenschap. ‘Ik keer terug naar mijn land met veel ideeën die ik ga delen met onze organisatie, die we zullen toepassen.’ Sorai Soriano merkte op dat de zapatisten een kracht betekende voor hen. Ze bieden het hoofd aan duizenden uitdagingen. Ze zijn een continu voorbeeld voor de mogelijkheid van een ander leven….we zijn erg gelijkaardig, we hebben dezelfde vijand en ongeveer dezelfde ideeën. We hebben vele vrienden over de hele wereld…dat is onze kracht.

Niettemin hun gelijkenissen én een gemeenschappelijke vijand, ligt het grote verschil tussen de zapatistische organisatie en die van de Vía Campesina in de relatie met de regering. Hoewel ze allen zeggen autonoom en onafhankelijk te zijn van de politieke partijen, zijn de zapatisten de enigen die een totale autonomie wisten op te bouwen in alle aspecten – organisatie, gezondheid, onderwijs, duurzame handel, etc. -. Enkel zij doen volledige afstand van een dialoog met de overheid om hun eisen op te vorderen. Het zijn de enigen die zelf hun eisen realiseren, die niet werden nagekomen door een verraderlijke overheid. De organisaties van de Vía Campesina daarentegen oefenen druk uit op hun regeringen. Zo zocht de Canadese boerenvereniging naar legale herkenning als vakbond om zo invloed te kunnen uitoefenen in de voedingspolitiek. Op dezelfde manier probeert Thailand gerechtigheid te vragen bij de regering met ‘blote voeten en lege handen’. Soriano zei met respect: ’We willen dat de regering de verantwoordelijkheid op zich neemt om ons huizen te geven, wegen, drinkwater, elektriciteit, etc. Zij hebben namelijk veel middelen. Ze moeten tegemoet komen aan onze behoeften.’ Maar op hetzelfde moment gaf ze toe dat dit niet steeds het geval is en ze zich verplicht zien om zich voor eigen rekening te organiseren.

Hoe je het ook draait of keert, de ontmoeting tussen de zapatistenvolkeren en de volkeren der wereld toonde vandaag weer eens dat de kracht van het kapitalisme nog niet overal is doorgedrongen en dat de weerstand en de heldhaftige protesten tegen het neoliberalisme en vóór de mensheid zich dagelijks meer en meer verspreiden over de hele wereld.

Click here for more from The Other Journalism with the Other Campaign

Read this article in English
Lea Ud. el Artículo en Español
Leia este artigo em português
Lisez cet article en français
Legga questo articolo in italiano

For more Narco News, click here.